گروهی از پژوهشگران دانشگاههای کالیفرنیای جنوبی و یوتا، یک الگوریتم کامپیوتری جدید را به وجود آوردهاند که بر اساس تُنِ صدای شما و همسرتان هنگام گفتگو با یکدیگر، میتواند با 79 درصد درستی، امکان بهبود رابطة زناشوییتان را پیش‌بینی نماید. درحقیقت، این الگوریتم در زمینة پیش‌بینی موفقیت زناشوییِ زوجهایی که دارای مشکلات جدی هستند، نسبت به توصیفات جلسات درمانیای که توسط کارشناسان رابطه تهیه شده بود، دارای عملکردی بهتر بود.
در این پژوهش، پژوهشگران به مدت دو سال، صدها مکالمه از بیش از 100 زوج را که در طول جلسات درمان زناشویی به دست آمده بود، ضبط کرده و وضع زناشویی آن‌ها را برای 5 سال مورد پیگیری قرار دادند. سپس الگوریتمی را به وجود آوردند که مکالمات ضبط شده را با استفاده از روش‌های پردازش گفتار، به ویژگی‌های صوتشناختی مانند زیر و یا بَم بودن، شدت، اغتشاش در دامنه و فرکانس صدا که بر وجود لحظاتی از هیجان بالا دلالت داشت، تفکیک میکرد. ویژگی‌های صوتشناختی آوایی شرکتکنندگان و تأثیر یکی از زوجین بر دیگری، در خلال جلسات متعدد درمانی مورد پژوهش قرار گرفت. سپس کارشناسان انسانی تجزیه و تحلیلهای رفتاری را انجام داده و آن‌ها را برای کیفیتهای مثبت و منفی مانند پذیرش، و یا سرزنش، کُدگذاری کردند. هنگامی که برنامة کامپیوتری تنظیم شد، در مقایسه با تجزیه و تحلیلهای رفتاریای که توسط کارشناسان انسانی ایجاد شده بود مورد آزمون قرار گرفت. گروه پژوهش دریافت که بررسی مستقیم صدا، نسبت به کُدهای رفتاری ایجاد شده توسط کارشناسان، برداشت کلیِ صحیحتری دربارة آیندة یک زن و شوهر ارایه میدهد.
به گفتة پژوهشگران: «آنچه بیان میکنید، تنها چیزی نیست که اهمیت دارد؛ بسیار مهم است که آن را چگونه بیان میکنید. پژوهش ما تأیید میکند که این موضوع، به همان اندازه در روابط زوجین نیز صدق میکند. این پژوهش تنها مطالعة هیجانات شما نیست. بلکه دربارة مطالعة تأثیر آن چیزی است که شریک زندگی‌تان دربارة هیجانات شما می‌گوید. پژوهشگران و افراد مشغول به کار در حوزة روانشناسی برای مدت زمانی طولانی میدانستهاند که روش سخن گفتن همسران دربارة مشکلات و مورد بحث قرار دادن آن‌ها، دارای پیامدهایی مهم در زمینة سلامت روابط آن‌هاست. اگرچه، عدم وجود ابزاری معتبر و مؤثر جهت اندازهگیری عناصر مهم در گفتگوهای میان همسران، یک مانع مهم در استفادة گستردة بالینی از آن گفتگوها بوده است. این یافتهها گامی بسیار بزرگ به سوی سنجشِ عینی رفتار است و این امکان را به صورت عمَلی و امکانپذیر در اختیار زوج‌درمانان قرار میدهد.»
منبع: دانشگاه کارولینای جنوبی